بدیع و جلوه‌های معنایی آن در سوره مریم از دیدگاه فریقین

بدیع یکی از مهم‌‌ترین آرایه‌‌های بلاغی در علم بلاغت است و یکی از سه قسم اصلی علم بلاغت به شمار می‌رود، اما متأسفانه همواره به عنوان پیرایه‌‌ای لفظی برای ایجاد زیبایی و تنوع و یا آهنگین کردن سخن معرفی شده است. در این مقاله به مسائل  بلاغی سوره مریم با رویکرد آرایه‌‌های بدیعی پرداخته می‌‌شود که در مورد بدیع، بر طباق، التفات و تکرار تأکید شده است. همچنین به تکرارهای موجود در این سوره پرداخته شده است. این بررسی بدون شک تنها به برخی از قضایای معنوی این سوره اشاره کرده است و باید اذعان کرد که قرآن اعجازی زاید الوصف دارد که عجز انسان مانع از درک آن می‌‌شود؛ زیرا هرگاه پژوهشگر بخواهد بخشی از این دریا را شناسایی کند، از قسمتی دیگر بازمی‌‌ماند و با دریایی مواجه می‌شود که پایانی ندارد و این امر بیانگر معجزه جاوید بودن قرآن کریم است. در این تحقیق از کتابهای اعراب، تفسیر و بلاغت به منظور پرده برداشتن از این حقایق ژرف بهره گرفته شده است. در این بررسی مشخص گردید استفاده از طباق و جناس، نه تنها از باب آرایه‌‌ای لفظی، بلکه موضوعی مؤثر بر معنای محوری سوره است. همچنین میزان تکرار افعال در صیغه‌‌های ماضی، مضارع و امر دارای معنایی قابل تأمل است. تکرار واژه‌‌های الله، الرحمن و رب نیز به ترتیب آماری متناسب با فضای رحمت و تدبیر امور، از جانب خداوند در موضوعات مطرح شده در آیات است.